Patricia Cornwell heeft nu 13 thrillers geschreven met patholoog-anatoom Kay Scarpetta als hoofdpersonage. Goed voor verschillende prestigieuze prijzen in het verleden en evenveel bestsellers. Maar toen de auteur in één van de latere boeken haar succesvolle carrièrevrouw ontsloeg als hoofd van het onderzoekscentrum en een nieuwe job gevonden moest worden, bracht ze zichzelf in moeilijkheden. De laatste twee in de 'Scarpetta'-reeks waren dan ook flauwe afkooksels van de spannende debuutromans. Patricia Cornwell probeerde tevergeefs een andere richting in te slaan met drie humoristisch bedoelde thrillers en een zoveelste non-fictiewerk rond Jack the Ripper, maar het leek dat ze definitief uitgeschreven was.

Na de totale miskleun Aasvlieg kan Sporen enkel een verbetering zijn, en omdat Kay Scarpetta, na vijf jaar, terugkeert naar haar kantoor waar het allemaal begon, zijn inderdaad al enkele randvoorwaarden vervuld. Door haar (uiteraard) onbekwame opvolger wordt ze om politieke redenen en feitelijk tegen zijn zin gevraagd als adviseur. Dus kan Kay opnieuw haar ding doen: groene, opgezwollen lijken vol larven onderzoeken op verdachte sporen en zo een misdaad oplossen. Ondanks alle aanslagen op haar (wel heel groot) ego, zet ze door en vindt de moordenaar van het 14-jarig meisje waarvoor ze terug naar haar eigen autopsietafel werd geroepen.

Net zoals in de meeste boeken van de reeks krijgen ook de bijfiguren een belangrijke rol in de plot. Haar nicht Lucy en haar onstabiele vriendin zijn slachtoffers van een stalker en deze nevenintrige wordt wat artificieel ingepast in de zoektocht van Kay zelf. Het persoonlijk leven van zowel tante als nicht ziet er nog altijd niet rooskleurig uit en beiden vertonen een duidelijk onvermogen om goede relaties te onderhouden. Waarom de ongelukkige liefde van Kay, een forensisch psycholoog en ex-FBI-agent, nog altijd moet blijven opdraven, is dan ook een raadsel. Een andere bekende, maar nauwelijks herkenbare figuur is de gewezen hoofdinspecteur Marino, die spijtig genoeg niet meer mag roken of drinken en door de auteur verplicht op dieet werd gezet. Zijn eigenwijs optreden zorgt echter wel voor het beste, want meest menselijke, hoofdstuk in het hele boek.

Door van de moordenaar een geobsedeerde randfiguur te maken, heeft de auteur wel voor de gemakkelijkste oplossing gekozen. Ook het einde komt wel heel plots en onverwacht. Na de vorige flauwe Scarpetta's is Sporen niettemin een merkelijke verbetering, maar nog niet het ooit gehaalde topniveau. [Julien Schmit] Verberg tekst

Dit dertiende boek over Kay Scarpetta speelt zich af vijf jaar na haar ontslag als hoofd lijkschouwer in Richmond, Virginia. Haar expertise wordt door haar oude werkgever ingeroepen na de raadselachtige dood van een 14-jarig meisje, waarbij Scarpetta van het begin af aan wordt tegengewerkt. Haar onderzoek levert sporen op van een vreemd materiaal, dat ook bij het slachtoffer van een ongeluk wordt gevonden. Parallel loopt het verhaal van haar nichtje Lucy, wiens vriendin in Californië ternauwernood aan de dood ontsnapt wanneer zij door een indringer wordt aangevallen. Ook daarbij zijn sporen van hetzelfde materiaal gevonden. Minder vergezocht dan haar vorige boek 'Aasvlieg'*, maar ook minder spannend, zeker in vergelijking met haar eerste boeken. Wie de eerdere boeken niet kent, zal weinig snappen van de relatie die Kay heeft met Benton Wesley en van die met haar schietgrage nichtje Lucy, directeur van een internationaal detectivebureau. De auteur heeft echter een plezierige schrijfstijl, die ontspannen leest. Normale druk. Verberg tekst