'Waar is ze?' 'Alles is zwart.' 'Heb je wel genoeg haagwinde in het water gestrooid?' De drie witte juffers zitten op de lemen vloer, de handen in elkaar geslagen. Zo vormen ze een cirkel van drie rond een wasteiltje. Geconcentreerd staren ze in het water."

Met deze zinnen begint de proloog van Geeske en de cirkel van drie, en meteen duik je als lezer in een andere wereld. De auteur roept van bij het begin spanning op: wie zijn de drie witte juffers en vooral, wie is het meisje waar ze het over hebben? Op de volgende pagina wordt de lezer terug in de realiteit geworpen, hoewel die realiteit ook vreemd is. Geeske woont met haar opa en de geit Kaatje in een plaggenhut, ver van de bewoonde wereld. Als opa op een dag vertrekt om potten en pannen te verkopen en niet terugkeert, besluit Geeske hem te gaan zoeken. Samen met haar geit gaat ze op pad. Lang duurt het niet voor ze in een wondere wereld belandt. Het eerste vreemde wezen dat ze ontmoet, is het plaagbeest. Haar geit Kaatje valt het ondier meteen aan en jaagt het de stuipen op het lijf. Het plaagbeest belooft hen te helpen. Dit tafereel bevat wat humor en spanning, maar het mengsel van de twee is wel wat goedkoop gebrouwen. De gebeurtenissen volgen zich snel op: ze belanden in een wandelend bos, de plaaggeest redt haar uit de klauwen van een monster onder water, er vliegt een vleermuis tegen Geesje aan waarop die in een diepe kuil valt. Ze blijkt terechtgekomen bij de witte juffers: de levenslustige Kwik, de norse maar aardige Maaike en de zorgzame, rustige Linde. Ze zullen Geeske inwijden in de zes krachten die de voormoeders hebben vastgelegd. Maaike verblijft een hele tijd bij hen, ze blijkt over bijzondere gaven te beschikken. Zo blijkt ze niet allen te kunnen 'droomreizen' maar ook dromen te kunnen beïnvloeden. En ze vindt beter 'vliegerrei' uit als ze van haar bezem valt. Dit centrale gedeelte van het verhaal vraagt wel even doorbijten, het verloopt vrij traag. Als Geeske eindelijk de witte juffers kan verlaten, kukelt ze al snel weer van het ene avontuur in het andere. Ze ziet het plaagbeest weer en samen raken ze opgesloten in Huisje Te Laat. Van de troelen Grietjemoei en Pietemoei moeten ze het raadsel van twee emmers oplossen voor ze kunnen vertrekken. Na nog enkele avonturen kan ze eindelijk haar opa bevrijden van de vreselijke soldaatjes die hem gevangen hielden.

Het verhaal van Geeske bevat heel wat aantrekkelijke ingrediënten: de drie witte juffers zijn raak getypeerd, net als het vieze plaagbeest en de eigenzinnige vleermuis. De auteur weet sfeer te scheppen, niet alleen door de typering van personages en ruimtes, maar soms ook door een klankrijke taal: "Geeskes klompen klossen dof op het pad". Toch overtuigde het geheel me niet. De plot is te veel een opeenstapeling van willekeurige avonturen, die soms kracht missen, zoals het fragment waar Geeske onder water verdwijnt. Af en toe wordt Geeskes gedrag ook te weinig gemotiveerd, waardoor het gemaakt overkomt.

Harmen van Straaten slaagt erin om in zijn illustraties de sfeer van het verhaal weer te geven, zonder al te veel te verbeelden. De achtergrond is meestal schimmig, uitgevoerd in grijze waterverf. De personages schetst hij met enkele krasserige lijnen, waardoor de lezer wel een beeld van hen krijgt, maar ook de ruimte om zelf in te vullen.

Bij het boek hoort ook een klein receptenboekje van Geeske waarin je onder meer een lijsterbesfluitje leert maken, het nut van bijzondere planten leert kennen en een en ander verneemt over natuurwezens. [Jan Van Coillie] Verberg tekst

Opa laat Geeske achter in de plaggenhut om zijn potten en pannen te verkopen. Wanneer hij na een maand nog niet terug is, besluit Geeske hem te gaan zoeken. Nog maar nauwelijks onderweg komt ze terecht bij drie witte juffers. Een soort witte heksen die haar alles leren over toepassingen van kruiden en planten, maar belangrijker nog: ze leren Geeske de bijzondere krachten ontdekken die ze in zich heeft. Wanneer Geeske opa weer heeft gevonden, komt ze voor een moeilijke keuze te staan: bij hem blijven en het leven leiden dat ze duidelijk ontgroeid is of haar leven bij de juffers voortzetten en haar krachten gebruiken. Dit boeiende verhaal met magische wezens en elementen mag zich met recht scharen in de rij klassieke vertellingen over kinderen die afgezonderd opgroeien om vervolgens een ontwikkeling door te maken door (na een reis of tocht) in contact te komen met een hun onbekende wereld. Geslaagde uitgave met enkele kleine tekeningen in grijstinten en een tot de verbeelding sprekende omslagillustratie in overwegend zacht blauw. Vanaf ca. 9 jaar. Verberg tekst