Afscheid : novelle

Afscheid : novelle
Besprekingen
Afscheid van de werkelijkheid
De toverberg van Thomas Mann, revisited door William Faulkner en overgoten met een existentialistische saus. Dat is Afscheid van Juan Carlos Onetti.
Het is niet te geloven hoeveel literatuur er in bed tot stand is gekomen. Schrijvers als Marcel Proust, Mark Twain, Colette en Truman Capote schreven het liefst in horizontale positie. Ook voor Juan Carlos Onetti was de slaapstee een essentieel meubelstuk. De eenzelvige Uruguayaan (1909-1994) bracht er het gros van zijn tijd in door, met een voorraad whisky, rookgerei en boeken binnen handbereik. Zoals wel meer Latijns-Amerikaanse auteurs was Onetti halverwege de jaren 70 naar Europa verkast, op de vlucht voor de militaire dictatuur in zijn geboorteland, waar zelfs het lidmaatschap van een literaire jury niet zonder gevaar was. Het bekronen van een 'foute' novelle had hem een maandenlang verblijf in een psychiatrische inrichting opgeleverd. Eenmaal op vrije voeten zocht hij zijn heil in Madrid. Daar bracht hij de rest van zijn dagen door in een soort zelfgekozen quarantaine en verzon hij zijn eigen werkelijkheid, die oneindig veel draaglijker was dan de echte.
Lees verder
Afscheid
Eerste zin. Ik zou willen dat ik van de man, de eerste keer dat hij de winkel binnenkwam, alleen zijn handen had gezien; traag, bedeesd en onbeholpen, bewegend zonder veel vertrouwen, lang en nog niet gebruind, verontschuldigden ze zich voor hun ongeïnteresseerde manier van doen.
Een aan tuberculose lijdende voormalige basketbalcoryfee arriveert begin jaren vijftig in een kuuroord in de Argentijnse bergen. Naast een hotelkamer huurt hij iets verderop ook een chalet. Veel komt de man niet buiten, tenzij om zijn brieven op te halen en daarbij in de lokale winkel annex café een biertje te drinken. Het is de eigenaar van die zaak die in de novelle Afscheid van de Uruguayaan Juan Carlos Onetti fungeert als verteller. Maar veel om op af te gaan heeft hij natuurlijk niet, behalve de verhalen die een verpleger en een kamermeisje met hem delen, en dan blijft de vraag in hoeverre zij op de hoogte zijn van wat er aan de hand is. In lange, beheerste en ronduit bedwelmende zinnen toont Onetti, een van de groten van de Zuid-Amerikaanse literatuur, hoe de fantasie op hol slaat wanneer de basketter het bezoek krijgt van twee vrouwen, eerst een oudere en daarna een jongere, en hoe hij met de een de hotelkamer en met de ander de chalet deelt.
****…Lees verder
-
Juan Carlos Onetti
-
Arie Van der Wal