"Ik wil een feest, bulderde Woeste Mie." Zo begint het nieuwe boek van Geert De Kockere en Carll Cneut, en waarvoor graag uw aandacht in het midden van de Jeugdboekenweek. Niet zozeer omdat het boekje perfect aansluit bij het Jeugdboekenweek-thema Feesten, maar vooral omdat het een zeer aantrekkelijk boekje werd, waarin Carll Cneut met zijn tekeningen opnieuw illustreert dat hij bij de top hoort. Woeste Mie wil dus een feest en haar man heeft er zo zijn redenen voor om haar van dit idee af te helpen. Vorig jaar was het feestje al uit de hand gelopen en had hij haar nog in bad moeten stoppen om de slagroom uit spleten en kieren te wassen. Dat levert meteen een prachtige tekening in bad op, van een dikke blote madam met piepkleine ogen. Kleine ogen in wanverhouding tot grote lijven zijn herkenbaar voor zijn stijl. Cneut werkt hier met acryl, kleurpotlood, inkt en gescheurde papiersnippers. Hij illustreert de tekst en voegt er meteen een verhaal en een wereld aan toe. Zijn tekeningen spreken kinderen aan, zonder kinderachtig te zijn. Deze stijl leverde Carll Cneut terecht de Boekenpauw 2000 op. Deze prijs voor de beste illustrator van jeugdboeken kreeg hij voor Willy of hoe ook een olifant ontwapenend kan zijn. Ook al een samenwerking met Geert De Kockere, over wie je meer leest op zijn website www.pigmalion.be. Verberg tekst

Woeste Mie is een moderne uitgave van Dulle Griet: impulsief en ontembaar maakt ze van haar omgeving een puinhoop. Het vieren van exuberante feesten waarbij de slagroom in alle kieren en spleten terechtkomt en trommels en trompetten de schilderijen en zelfs het behang naar beneden halen, is haar favoriete bezigheid.
Zowel de bladspiegel, de tekst, de typografie als de illustraties geven de stemming van wildheid en chaos én het genot dat daardoor wordt ondervonden, weer. Willekeurig verandert het lettertype van grootte en verandert het tekstblok van plaats. De illustraties van Carll Cneut gaan bijzonder overtuigend mee in de sfeer die de tekst oproept. Bovendien slagen ze erin dynamiek te brengen in het grotendeels beschrijvende verhaal. Mie beheerst in haar onbeheerste wildheid niet alleen de loop van het verhaal, zij vormt ook de hoofdtoon in de illustraties. Niet toevallig is ze "opgebouwd" uit kleurvlakken in rood, geel en blauw, de drie hoofdkleuren. Cneut laat het overweldigende volumineuze lijf van Woeste Mie contrasteren met haar omgeving, die er letterlijk en figuurlijk dunnetjes uitkomt.
Niet door de platvloerse gedragingen van Woeste Mie, niet door de onsmakelijke beschrijvingen van klodders speeksel die als trage slijmerige slakken naar beneden glijden, maar door de manier waarop Mie en haar man visueel worden voorgesteld, roept Mie sympathie en zelfs een korrel mededogen op. De man van Woeste Mie is -- sterker nog in de illustraties dan in de tekst -- een bange, bleke wezel, een burgerlijk, saai creatuur met een keurige zwarte hoed. Woeste Mie's man zou wel willen dat zijn echtgenote "de hele tijd lief en week en zacht zou zijn", hij zou wel willen dat ze zich zou beheersen -- misschien omdat hij haar dan makkelijker zou kunnen overheersen? Ik durf daarom vermoeden dat de sympathie van de illustrator en die van de auteur met Mie is, die het rustig voortkabbelend bestaan af en toe eens flink door elkaar wil schudden. Vanaf vijf jaar. [Katrien Vloeberghs] Verberg tekst

Woeste Mie wil een feest. Ze gaat zo wild tekeer dat haar man zich onder de tafel verschuilt. Hij wil haar van het idee afbrengen want het vorige feest liep helemaal uit de hand. Er was toen een verschrikkelijk lawaai en het feest mondde uit in een grote ravage. Misschien is een dansfeest met z'n tweeën ook heel leuk. Woeste Mie en haar man dansen drie volle dagen en vinden het een geweldig feest. In dit prentenboek droomt Woeste Mie van een uitbundig feest maar haar man wijst telkens op de rampzalige gevolgen van haar manier van feestvieren. In de verhaallijn zitten voortdurend verwijzingen naar het vorige feest toen alles misliep, telkens aangegeven met "Weet je nog, Mie?". De tijdsprongen kunnen moeilijk zijn voor jonge lezers, al helpt de schikking van de tekst in blokken hen wel op weg. De tekst is in een ongewoon lettertype, met wisselend lettercorps gezet. De ritmische, soms klankrijke tekst laat zich goed voorlezen vanaf ca. 6 jaar; zelf lezen vanaf ca. 8 jaar. De personages in de prenten zijn massieve figuren met een aparte uitstraling. Het decor krijgt een fijne belijning en door het soms ongewone perspectief zijn de illustraties vaak verrassend. Verberg tekst